NTS 20197845 Hoog frequente en optogenetische neurostimulatie van de lage urinewegen, perspectief voor de behandeling van overactieve blaas en urineretentie

Het overactieve blaassyndroom (OAB) is een veel voorkomende aandoening waarbij mensen heel nodig en heel vaak moeten plassen. Soms gaat dat samen met incontinentie (verlies van urine). Als fysiotherapie of medicijnen niet helpen kunnen patiënten worden behandeld met elektrische stimulatie, dit wordt neuromodulatie genoemd. Bij neuromodulatie worden bepaalde zenuwen geprikkeld om de overactieve blaas af te remmen.

Het vast houden van urine, zogenaamde urineretentie is een ander urologisch probleem dat ook veel voorkomt. De blaas wordt dan steeds voller en kan moeilijk of helemaal niet geleegd worden. Dat kan komen omdat de blaaswand niet goed samentrekt, omdat de sluitspier niet (voldoende) kan ontspannen of allebei. Retentie wordt vaak behandeld met (zelf)katheterisatie. Eigenlijk zou de blaas moeten worden gestimuleerd en zou de aansturing van de sluitspier tijdelijk moeten stoppen om plassen mogelijk te maken. In dit projectvoorstel worden twee stimulatietechnieken; hoog frequente stimulatie (HFS) en optogenetica geïntroduceerd die wellicht de behandeling van OAB en retentie kunnen verbeteren.

De experimenten zullen in eerste instantie met ratten worden uitgevoerd. Bij HFS worden zenuwen geblokkeerd door ze te stimuleren met een hoge frequentie, bij optogenetica worden cellen met licht gestimuleerd of geremd. Als blijkt dat de technieken in ratten goed werken kan in de toekomst een studie met patiënten worden opgezet.