NTS 20198584 Onderzoek naar de rol van hersendruk in het ontstaan van glaucoom en onderzoek naar de effectiviteit van nieuwe behandelmethoden van glaucoom

Glaucoom is een oogziekte die wordt gekarakteriseerd door schade aan de oogzenuw. Dit leidt tot verminderd zicht en kan uiteindelijk leiden tot blindheid. De schade aan de oogzenuw wordt volgens huidige inzichten veroorzaakt door een verhoogde druk in de oogbol, onder andere als gevolg van veroudering. Hierdoor raakt de oogzenuw langzaamaan bekneld op de plaats waar deze het oog uittreedt. Huidige behandelingen zijn gericht op het verlagen van de oogdruk door middel van medicijnen en operatieve ingrepen. Het blijkt echter dat verlaging van de oogdruk niet altijd het ziekteproces stopt en dat er daarnaast ook patiënten met glaucoom zijn die geen verhoogde oogdruk lijken te hebben. Recente inzichten suggereren dat de druk aan de achterkant van het oog, waar de oogzenuw onderhevig is aan de iets lagere druk in de hersenen, eveneens van belang is om de schade aan de oogzenuw te verklaren. De wetenschappelijke vraagstelling van dit project is of niet alleen de druk in de oogbol, maar juist het drukverschil tussen de oogbol en de hersenen een betere verklaring kan zijn voor het ontstaan van glaucoom. Het maatschappelijk belang is dat er in dit project een aantal nieuwe interventies in knaagdiermodellen getest zal worden. Dit zullen onder andere interventies zijn die gericht zijn op het aanpassen van hersendruk, om vast te stellen of glaucoom daarmee vertraagd kan worden. Daarnaast zullen er ook interventies getest worden die gericht zijn op het verlagen van de oogdruk en interventies die gericht zijn om het voorkomen of herstellen van schade aan de oogzenuw.